Folie a Deux op reis - Nieuwsbrief 04

Dinsdag 20 mei 2008
Vandaag hebben we voor het eerst prik op de steiger, dus nu dan een berichtje gemaakt. Op de steiger, dat is in Brunsbüttel, aan het begin van het Kielerkanaal. Een beetje verbrand van de zon en met een beetje brak gevoel (als na een avond stappen met veel bier, maar dan zonder de hoofdpijn de volgende morgen) zitten we aan het lokale bier, de Ditmarscher Urtyp. En ja, het is zo Duits als dat je het uitspreekt. Maar ik heb ook een heel tevreden gevoel, want we hebben het weerwindow gebruikt dat er lag en zijn in 31 uur van West-Terschelling naar Brunsbüttel gezeild.

Voordat jullie allemaal afhaken vanwege mijn warrige gedachtespinsels, volgt hier in het kort wat we de afgelopen dagen gedaan hebben. Vrijdag was Siets haar laatste werkdag afgesloten met schippersbitter en een overlevingspakket van de collega´s, terwijl ik het huis verwoed ging schoonmaken. Daarna bij Moe C eten, dikke knuffels en op naar de boot. Daar kwamen zaterdagochtend pa&moe de B afscheid nemen, en ook zus Anja was gekomen om ons uit te zwaaien. Alhoewel het hondenweer was (regen, NO 5-6), gingen we toch maar op pad. Dachten we eerst tot Harlingen te komen, werd het uiteindelijk Makkum. Ook leuk zeg maar.

Zondag zag er weertechnisch al een stuk beter uit. Het eerste stuk tot Harlingen hadden we de wind nog op kop, maar linksaf geslagen richting Vlieland konden we al snel zeilen. Met de stroom mee schoot dat nog aardig op. Nou bleek de haven van Vlieland nog gesloten ivm een herverbouwing, dus weken we uit naar West-Terschelling. Voor het vertrek naar de Elbe niet echt handig (het duurt dan nl een stuk langer voordat je op zee zit), maar het eiland is erg leuk om overheen te fietsen. In de avond controleerden we nog diverse weerberichten. Die spraken allemaal over een windje noord kracht 4/5. Voor ons was het duidelijk: all systems are go!

En zo gingen we gisterochtend om 5 uur uit bed, om om 6 uur los te gooien. Da´s wel een van de nadelen van het zeilen: de onchristelijke tijden dat je op moet staan om het tij te halen, niet normaal! Maar dat terzijde. Tussen Vlieland en West-Terschelling was het even stuiteren om naar buiten te komen, maar daarna konden op een aandewindse koers richting Duitsland. We moesten nog wel een beetje inslingeren en werden allebei een beetje misselijk. Het beste kun je dan gewoon dooreten, maar echt van harte ging het niet. De Zweedse Beschuitjes uit het overlevingspakket hielden ons op de been. Gelukkig waren we allebei goed genoeg om door te zeilen.

De wind bleef in de noordhoek, en zo konden we ook ´s nachts lekker doorzeilen. In mijn hondewacht (in mijn geval van middernacht tot 03.00) zat ik naar Sky Radio te luisteren. Niet omdat het mijn favoriete zender is, maar omdat die wat verder op zee nog te ontvangen is. Ineens drong het tot me door waarom al die zeilende schrijvers/schrijvende zeilers zo doorzaniken over de zee en de puurheid en schoonheid en eerlijkheid en blablabla… een boek volschrijven over het bereik van Sky Radio op zee is nog nooit iemand gelukt (of interessant). Echt helemaal donker werd het niet. Toen de zon onderging, kwam de maan net op. Zo goed als vol en bij een heldere hemel, zag je je eigen moonlight shadow. Opwindend zeilen! Het verdere boordleven was dat niet zo zeer. Een analogie van Van Kooten komt in me op: Wat heb ze aan dan, je vrouw, aan boord? Zelf-gebreide sokken, lange thermo-onderbroek, met daar overheen een overall van fleece, bij ons beter bekend als het Teletubbiepak, afgetopt met fleece jack, zeilpak, pet en muts. Alsof je een eskimo moet uitpakken en dan toch verbrande wangen!

Bij het ochtendlicht waren we allebei best wel moe, maar kwam ook de Elbemonding in zicht. Ff doorzetten nog. Met stroming mee (daarvoor waren we maandag nou juist zo retevroeg ons bed uitgegaan, zodat we op het juiste moment de Elbe op konden varen) vlogen we met 9 knopen over de grond richting Brunsbüttel. Langs een zeehond, die bij een vissersboot een visje hoopte te verschalken. Na 31 uur en 197 zeemijlen liggen we weer vast aan een steiger.

Niet onbelangrijk: Siets´broertje Wieb en zijn vrouw Tanya zijn de blijde ouders geworden van Tanya Marie! Gefeliciteerd!

Woensdag 21 mei
Woensdag staat de tocht door het Kielerkanaal op het programma. 50 mijl motoren, en dan zijn we in de Oostzee! Onderweg komen we het wereldberoemde hangende pontje tegen bij … bij… waar was dat ook alweer? We knopen vast in Laboe, een badplaats (met Kurbad aan het strand), vlakbij Kiel. Mooie grote oude panden langs de boulevard en rieten stoelen op het strand, idyllisch. Maar ook ligt hier U995, een oude U-boot uit WO II (denk aan de muziek van das Boot U96 om in de stemming te komen; jawohl, herr Kaloin!) dus voor elk wat wils.

Donderdag gaan we met de pont naar Kiel. Kiel is in de oorlog grotendeels weggebombardeerd, dus het centrum heeft niet veel kraak of smaak. Maar met het pontje heb je een mooi zicht op de Kieler Bucht.

Vrijdag gaan we naar Tanja, mijn nicht die in Eckernforde woont. 's Ochtends ga ik eerst de U995 nog bezoeken. Het maakt wel indruk, het is nog de helft krapper dan je in de film das Boot te zien krijgt.

Onderweg naar Eckernforde blijkt de val van het grootzeil vastgelopen te zijn bovenin de mast. Onderweg is er niks aan te doen, maar aangekomen in Eckernforde ga ik de mast in. Maar Tanja staat al op de kade, dus die begroeten we eerst! Daarna kan Tanja ons helpen om mij de mast in te krijgen. Al bungelend op 14 meter hoogte lukt het me de val weer gangbaar te krijgen. Poeh! Toch wel een beetje samengeknepen billen hoor, bovenin die mast. Maar het gaat allemaal goed.

En volgende week: op naar Denemarken.

De huiskamervraag voor deze week: waar hangt dat pontje nou onder die brug over het Kielerkanaal?

Groeten, Bart en Siets.