Nieuwsbrief 16 Oostwaarts

Donderdag 21 juli

We willen naar de Claichaig Inn lopen waar we gisteren gegeten hebben. Langs de weg is eigenlijk wel saai, dus zoeken we een ”proper” wandelpad door de glen. Het informatiecentrum kan ons helaas niet verder helpen en heeft meer snuisterijen en souvenirs te koop dan bruikbare informatie. Daarom gaan we maar de wandeling doen die we van Jenny kregen, de eigenares van het RYA centrum waar we bij aan het ponton liggen. Behalve een zeilschool vult ze ook de plaatselijke visvijver met forel. De wandeling die ze ons geeft gaat daar naar toe.

De wandeling stelt niet zoveel voor en daarom besluiten we de andere twee routes die er ook in de buurt zijn er maar aan vast te koppelen. Eigenlijk hadden we met de bus de Glen Coe in moeten gaan; het uitzicht schijnt spectaculair te zijn. We houden het tegoed voor een volgende keer. De rest van de dag lummelen we een beetje op de boot en gaan nog eens lekker zwemmen bij het hotel. Na het avondeten gaan we het blog bijwerken in de bar van het hotel: ze hebben wifi.

We have a hike to the Glencoe Lochan, have a chat with RYA instructor Simon and swim at the Isles of Glencoe Hotel.

Vrijdag 22 juli

De wekker gaat om zeven uur, maar we blijven nog een kwartiertje liggen. Na het ontbijt willen we vertrekken als Simon nog wat wil weten waar we van de week gezeild hebben. Simon is RYA instructeur en krijgt volgende week twee leerlingen die hij om Mull wil laten zeilen. We hadden hem gisteren nog een borrel beloofd maar dat is er door het internetten niet meer van gekomen.

Uiteindelijk vertrekken we ruim een half uur later dan berekend en daar betalen we een hoge prijs voor. In plaats van slack water loopt de stroom nu 4 knopen Glen Leven in. Terwijl we 6½ knoop door het water maken, schieten we er over de grond maar 2 op. Pijnlijk langzaam varen we de glen uit. Gelukkig is het water verderop een stuk wijder en de tegenstroom een stuk kleiner, anders hadden we een serieus probleem gehad. Nu motoren we in de windstilte naar de narrows van Loch Linnhe. Daar kunnen we nog fijn wat met transitolijnen en het peilkompas oefenen. Hoe zat dat ook alweer: als ik van kompas naar kaart ga, tel ik de magnetische variatie er dan bij op of trek ik die er van af? GEEN huiskamervraag hoor!

Aangekomen bij de ingang van het Caledonian Canal staan de deuren al uitnodigend open, met een sluiswachter als ontvangst comité. Onze vaste procedure bij een sluis is om eerst in een spring te varen. De sluiswachters verwachten echter meteen een voor- en achterlijn, dus ontstaat er even verwarring. Als we liggen krijgen we een uitgebreide uitleg wat we kunnen verwachten. En onze timing is perfect: er liggen nog twee jachten te wachten bij het eerste sluizencomplex om met ons mee omhoog te gaan.

Deze trap van acht sluizen wordt Neptune’s staircase genoemd. We moeten even wachten voordat we er in kunnen en leggen bij een van onze sluisgenoten aan. Het is een oud afgeragd Noors zeiljacht met vier jonge mannen er op. Een lijkt weggelopen uit de film Das Boot, met zijn lange baard en blonde haar. Een ander lijkt een gebroken neus te hebben en draagt een ooglap. Alle vier dragen slobberige joggingbroeken.

De romp van de boot zit onder de roestvlekken, ondanks dat het van polyester gemaakt is. Cheap as bouten gebruikt om de preekstoel vast te maken? De verf laat los op romp en dek. Het toegangsluik is van verweerd OSB. Op het dek liggen twee dikke lange stukken bamboe. De windmeter mist alle schoepjes. De motor braakt zwarte rook en volgens de schipper doet eigenlijk maar een van de twee cylinders het, als de diesel al een goede dag heeft. De boot heeft het duidelijk voor zijn kiezen gehad en is broodnodig aan wat liefde en aandacht toe.

Het verhaal achter de mannen is wel erg ok. De schipper (die er opmerkelijk fris geschoren uitziet) en de baard hebben een jaar vrij genomen van de universiteit en zijn vorig jaar met de boot naar de Caribbean vertrokken. Daarna zijn ze naar het noorden gezeild via Fort Lauderdale. Nu zijn ze 29 dagen geleden uit Halifax, Canada vertrokken en vanmorgen in het kanaal aangekomen. Petje af hoor! Naast hen voel ik me echt een toerist.

De schipper moet van het weekend terug naar huis ivm familiefeest. Ondanks hun afgeragde boot zijn de mannen in een opperbest humeur. Misschien wel omdat ze voor het eerst in een maand kunnen douchen. De andere twee gasten zijn vandaag net aangekomen als opstappers. Ze helpen de vaste bemanning met het schutten en dat is nodig ook. De motor wil namelijk wel starten en in zijn werk schakelen. Zodra de motor in zijn achteruit wordt gezet houdt het ding er meteen mee op en begint het alarm te piepen. Twee paar handen op de kant om de boot af te remmen zijn dan geen overbodige luxe.

De derde boot is een verveloze Ovni van een Frans stel. Veel sluizen zijn ze nog niet tegengekomen, want al bij de eerste sluis ligt het jacht flink schuin in de kom en probeert de eigenaar op de hand zijn zware boot tegen het heftig stromende water naar de muur te trekken. Het lukt hem niet, maar er gaat gelukkig niets fout. Pas in de vierde sluis heeft hij door hoe hij de boot het beste onder controle kan houden.

Zo gaan we met z’n drieen de trap van Neptunus op. Her en der lopen toeristen rond en maken foto’s. Alles gaat echter best wel beheerst en de sluiswachters begeleiden ons uiterst vriendelijk en professioneel. Helemaal boven aangekomen vinden we het wel genoeg voor vandaag en leggen vast, voor de Noren. Die vertrekken een uurtje later alle vier gewassen en fris naar Glasgow. Wij beproeven ons geluk in de bar van het plaatselijke hotel. Het valt een beetje tegen dus na een biertje houden we het vandaag voor gezien.

Last night we promised Simon a drink, but we were back form the hotel too late. Sorry! Before our departure he brings his chart to ask us about sailing and anchoring around the west of Mull. On arrival in the Caledonian Canal we meet a Norwegian yacht with 4 young men, in a worn out boat. They just crossed from Halifax Canada in 29 days. This being their first landfall they die for a shower! We feel like real tourists next to them.

Zaterdag 23 juli

Jarig! Moe C belt als eerste direct na het ontbijt. Wij varen door tot de enige drijvende pub in het kanaal. Daar heb ik weer bereik van de telefoon en ontvang nog wat meer felicitaties. Telefoonbereik: wat een perfecte smoes om aan het bier te gaan! De kaart ziet er niet zo bijzonder uit, dus houd ik nog een verjaardagsetentje tegoed.

It´s Bart´s birthday! To have mobile coverage we spend the afternoon in the floating pub Eagle on the water. That´s a good excuse to have a drink.

Zondag 24 juli
Schoten we gisteren al niet zo veel op, vandaag doen we het al
helemaal mak aan! Jan en Carin hadden goede herinneringen aan het Glengarry Castle Hotel, en dat heeft ook een ponton. Daar leggen we nu aan om er vanavond te gaan eten.

In de buurt is een cycle path en dat gaan we verkennen. Met de kaart in de hand gaan we op zoek naar het begin van het pad. Dat blijkt van grind te zijn en loopt onder een omgevallen boom steil omhoog. Klopt dat wel helemaal? We kruipen onder de boom door en klauteren de eerste driehonderd meter van het pad op. Dat lijkt eerder voor muilezels gemaakt dan voor fietsers. Zelfs met mountainbikes heb je hier niet zoveel te zoeken. We dalen weer af en proberen dan via de hoofdweg langs het meer te fietsen. De auto’s razen hard langs ons heen en het voelt echt niet veilig.

Een beetje teleurgesteld keren we terug naar de boot. Het weer is echter prachtig en we luieren de rest van de middag in de zon. Met het eind van de tour op de Wereldomroep is het echt vakantie. ’s Avonds eten we heerlijk in het geweldige hotel. Ik zou er best wel een week kunnen verblijven, ’s avonds diep weggezakt in de zachte fauteuils bij de open haard van de lounge, een Pimm’s in de ene hand en een boek van de huisbibliotheek in de andere, terwijl de regen tegen de grote ramen striemt. Na afloop lopen we via de tuin terug met uitzicht op het meer waar nu de Zeerover, een Gerard Dijkstra jacht, voor anker is gegaan. Het leven is zo slecht nog niet.

The cycle path above the Inver Garry seems better suitable for hikers. So we stick to the main road where traffic is really too quick to be safe on a bike. We have a fabulous dinner and evening in the Glengarry Castle Hotel! 

Maandag 25 juli
Vandaag varen we verder tot Fort Augustus. Hier zijn twee museumpjes die aangeraden worden te bezoeken. Voor het middaguur zijn we bij het plaatsje aangekomen en leggen aan voor de vier sluizen die je naar beneden, naar Loch Ness brengen.
Fort Augustus blijkt een echte tourist trap te zijn. Er worden hier letterlijk busladingen toeristen bij de sluizen afgezet. Onderaan lopen er tig rond; tweehonderd meter verder, bij de hoogste sluis, ligt er nog een enkele in het gras te slapen. Bij het meer staan de mensen in rijen voor de rondvaartbootjes die ze het Loch Ness op brengen.

Van de twee museumpjes kunnen we er maar een vinden, en dat is meer een winkeltje met Schotse toeristenprullen. Wat voor museumpje door moet gaan heeft zo’n “jolige” uitleg dat Siets en ik er direct op afknappen. Ter plekke besluiten we de twee dagen die we hier hadden willen uittrekken, tot een te beperken. Morgen weer verder! Dat betekent Loch Ness op. Teddy is al maanden gespannen, dat we naar het monster gaan. Ik bel dus even om te vragen of ze voor ons duimt.

Fort Augustus is a genuine tourist trap. I call home to a friend´s daughter, who is very nervous about us crossing Loch Ness and being exposed to the monster. Thumbs up!

Dinsdag 26 juli 2011

We kunnen gelijk met de eerste schutting mee door de sluizen naar Loch Ness. Zo vroeg in de ochtend en met de wind op kop moeten we eerst ons pak aan, maar gedurende de ochtend gaan de laagjes gestaag uit. Het leuke van deze meren is, dat ze echt enorm diep zijn. Oh ja, en dus niet opgegeten door het monster!

We komen dus tot pal onder Urquhart Castle. Echt een heel romantische plek. Bij Bona Ferry zien we slanke grijze eenden met een oranje nek en kop. Die moeten we toch echt opzoeken! Het zijn pijlstaarten.

Als we in de sluizen naar Inverness liggen, hoor ik Nederlands praten en zie ik bekende gezichten. Het zijn Wim en Margriet, ook Kustzeilers. Ze zijn met volle stroom mee op een (niet op de kaart staande niet betonde) onderwater-strekdam op de Elbe gevaren. Omdat de boot gerepareerd wordt, zijn ze nu met de auto in Schotland op vakantie. Het schutten wordt nu wel heel makkelijk met al die hulp. Omdat het nu spits is (zelfs in Inverness!), kan gelukkig de brug aan het einde van de flight niet open en kunnen we Wim en Margriet een glaasje aan boord aanbieden. In ons enthousiasme bieden we hen de laatste biertjes aan. Bart stelt zich tevreden met een glaasje witte wijn. Haha, dat is natuurlijk helemaal geen punt.

We pick up the first locking in the morning and spend a nice day on Loch Ness. In the Muirtown flight we meet Wim and Margriet from our sailing club. They join us for a drink while we wait for the swing bridge to open.

Woensdag 27 juli 2011
Bart vult de diesel bij. In zijn enthousiasme gaat de tank zo vol, dat de peilstok er niet meer bij past. Met een slang zuigt hij er maar weer wat diesel uit. Een andere optie is om de motor een half uurtje te laten draaien. Maar ja, climate change and all that...
Inverness is best een aardige plaats. Eerlijk gezegd ook wel weer lekker om ergens uitgebreid de boodschappen te kunnen doen. Natuurlijk vullen we de biervoorraad weer aan.

Inverness is very convenient for provisioning. We stock up for diesel and beer. All the essentials you might say!

Donderdag 28 juli 2011

De wekker loopt al om 05.30 uur af. Niet voor het tij deze keer, maar voor de bus en ook die wacht voor niemand. We gaan vandaag naar de Orkneys. We hebben ons aangemeld voor een tourtje. Een propvol programma, maar wij vinden het heerlijk. Ik heb de pagina’s van deze trip uit de wegenatlas gescheurd en volg onze tour op de voet.

In Wick komen we door de kortste straat ter wereld.

Huiskamervraag: Hoe heet deze straat van maar 1 deur breed?

De Orkneys zijn kaal. Hoe beschrijf je leegte en eenvoud van wonen? Wij vinden het indrukwekkend, met als hoogtepunt Skara Brae. Deze nederzetting is nog ouder dan de pyramides in Egypte! Het bijzondere is dat de inrichting van de hutten bewaard is gebleven omdat die van steen gemaakt waren. Onderweg op de ferry zien we onze eerste grote jagers (skua’s). Als we om half tien ’s avonds thuis zijn, kun je ons opvegen.

We booked a coach tour to the Orkneys! Quite impressive. We now know where to go on our next longer sailing trip.

Vrijdag 29 juli 2011
De sluiswachter die ons door de laatste sluizen en de spoorbrug moet loodsen is alleen en heeft 8 boten in twee richtingen te begeleiden; hij heeft stress.
Gelukkig weet iedereen wat hij moet doen en komen we heel beneden.
Onderweg worden we aan alle kanten door zeehonden omringd. De veel geroemde dolfijnen van de Moray Firth zien we alleen niet.

We komen om zes uur 's avonds aan bij

Lossiemouth. Hoe we ook rekenen, we kunnen er nog niet in. Dat kan pas 2 uur na laagwater en het is nu laagwater. Dus gaan we voor anker buiten de haven en koken ons diner. Omdat we erg rollen, bindt Bart de emmer aan de giek en draait die buitenboord. Ha, dat werkt! De emmer dempt de bewegingen. Als we na de koffie de haven binnen varen, zien we verder op zee het cruiseschip Aida langs varen. Die zagen we 3 maanden geleden in Dover!

Lossiemouth heeft duidelijk geïnvesteerd in de pleziervaart nu de visserij is ingestort. De plaats is wel erg kaal, maar dat komt misschien nog. Ze moeten eerst maar weer eens geld verdienen hier.

We arrive at Lossiemouth at low water. To get in, we need to wait until 2 hours after LW. No worries, we anchor in front of the harbour and have dinner. Bart prepares a flopper stopper by lowering the bucket from the boom. It works!

Zaterdag 30 juli 2011
Havenmeester Duncan komt even buurten. Hij wil weten waar Medemblik ligt. Hij kent alleen IJmuiden en doet een beroep op zijn lang vervlogen schooljaren om zich te herinneren, dat Nederland het IJsselmeer heeft. Hij biedt aan om Bertie, havenmeester van Whitehills, alvast te bellen, zodat hij ons verwacht.
We motorsailen tegen de oostenwind in. Vandaag weer geen Moray Firth-dolfijnen; wel grote jagers en zeekoeten. De wind volgt de contouren van het land. Steeds als ik denk wat af te kunnen vallen rond een landpunt heen, buigt de wind mee. Het blijft dus wind op de neus. Op de radio wordt verslag gedaan van een murder investigation door Scotland Yard.

Waarom heet dat eigenlijk SCOTLAND Yard? Ja, dit is een huiskamervraag! Wegens de late publicatie van deze vragen, heeft iedereen tot 8 augustus de tijd antwoorden in te zenden.

Als ik hem oproep, zegt Bertie dat hij ons opvangt in de haven. Na een hele briefing deelt hij mee, dat er een gratis maaltijd bij het liggeld in zit. Ja, grapje zeker!? Maar nee, aan het uiteinde van het ponton groeien mosselen. Bart haalt er een emmer vanaf en is vervolgens de hele avond bezig ze schoon te maken. Maaltijd voor morgen dus!

Plain motor sailing today on our way to Whitehills. Harbourmaster Bertie welcomes us on the visitor´s pontoon. He informs us a free meal is included in the mooring fee. I guess he is just fooling around, because we are cheap dutchies!? But no, mussels are growing on the far end of the pontoon. Bart spends the whole evening on cleaning them.

Zondag 31 juli 2011
Het verkennen van Whitehills is zo gebeurd. We doen eigenlijk niets vandaag en genieten er met volle teugen van. Bart vangt naast makreel zijn eerste platvis: een scharretje. Volgens mij is hij ondermaats, maar Bart heeft later spijt dat hij ´m teruggezet heeft.

Bart cathes his first dab, a flat fish. I think it is too small to keep and later Bart is sorry he put it back.

Maandag 1 augustus 2011
Bertie is opgelucht, dat we nog gezond zijn. Hij vertelt iedereen over de mosselen, maar niemand schijnt ze ooit te eten. Totdat wij kwamen.

De bus naar Elgin en Dufftown brengt ons langs kleine kustplaatsjes met nog kleinere havens, somds niet groter en dieper dan een olypisch zwembad. De rit door de Speyside gaat langs zeker 16 distilleries. In Dufftown zit een zaakje waar je alle waar mag proeven en na wat gesnuffel en genip kiezen we een BenRiach uit. Een van de kustplaatsen waar we door reizen is Cullen, bekend van Cullen Skink; de vissoep van gerookte schelvis, die we voor het eerst in Tarbert aten.
De eerste huiskamervraag van augustus is:
Mail ons je lekkerste soeprecept. Jouw recept worden opgenomen in de receptenpagina.
Moe, nu is het tijd om het geheim van je onovertroffen tomatensoep uit de doeken te doen! Haha.

Als we terug komen, ligt de passantensteiger vol. Naast ons ligt de Charydan van Trudy en GeertJan. Hen kwamen we al eerder tegen in Oban.
Bart gaat nog even vissen en komt met een koolvis thuis. Mooie vis! Later op de avond komen onze buren aan boord met een fles wijn en maken we er een gezellige avond van.


Bertie is relieved to find us healthy and well. He tells all visitors about the mussels, but apparently we are the first to try them. The local bus takes us along the coast to Elgin and Dufftown. Bart catches a pollack this evening and later on our neighbours Trudy and GeertJan join us with a bottle of wine.

Nieuwsbrief 15 Eeuwig lente

Vrijdag 15 juli 2011

Wat een leuke plaats is dit! Vrolijk geschilderde huizen langs de kade en het eigenlijke dorp boven op de heuvel met mooi uitzicht. We voelen ons weer helemaal de toerist en in de bewoonde wereld. Alleen de telefoon van Bart heeft ontvangst en dat is al heel wat na afgelopen week. Bij de distillery slaan de we tour maar over. Dat weten we nou wel. De proeverij en de shop trekken wel onze aandacht en al rap zijn we een Tobermory 10 en een Ledaig 10 rijker. Inmiddels stroomt het van de regen. In An Tobar is vanavond een optreden van een Amerikaanse folk stel en op een of andere manier lokt ons dat. Het blijkt ook erg leuk. Een soort Parktheater, maar dan in het klein met een zaal die vol zit bij 30 personen en dat ook zit. We nemen zelfs een CD mee! Terug aan boord blijkt de barometer al 4 uur achtereen met 1 hPa/hr te dalen.

Tobermory is a lovely little place. We don't take the trouble of visiting the distillery but head directly for the shop and buy ourselves some fine whiskies. In the evening we go to the local arts center and enjoy a performance of Dana and Susan Robinson, two American folk singers.


Zaterdag 16 juli 2011

De harde wind is niet gekomen. Tegen elven klaart het op. Dat betekent niet dat het droog is, maar het is overgegaan in een lichte drizzle. De Helle 3 gaat terug naar Oban. We spreken af van de week met elkaar af te spreken (ja dat zinnetje loopt niet helemaal lekker). We gaan wandelen over een coast path en op een naburig landgoed. Heerlijk om buiten te zijn. Het is nog wel miezerig, maar goed te doen en aan het eind van de middag wordt het zowaar wat lichter. We eten vanavond buiten. Wel met een dikke trui aan, maar we genieten. De op basis van de barometer verwachte wind voelen we niet. Maar zou dat misschien door deze beschutte baai komen? Van andere boten die van bestemmingen noord en zuid komen, horen we dat er fikse wind heeft gestaan.

We expected strong winds today, but in Tobermory the weathers is really calm. Our friends on the Helle3 leave for Oban today. We stay for another day and go hiking on a coastal path

.Zondag 17 juli 2011
Wat een lamlendige dag. Elke keer als je denkt, dat het gaat opklaren, start een nieuwe bui en elke keer als je denkt dat de wind luwt, trekt deze aan. Er staat een lichte deining in de haven. Ook nu merken we niet veel van de voorspelde harde wind. De MetOffice, Met Eireann, navtex en internet houden stug vol, dat we NW 5-7 hebben met kans op 8 Bft. Kennelijk liggen we hier goed. Ik ga daarom comfort food koken vandaag. In elk geval “Pear and Blackberry Crumble” en pannenkoeken. Ach ja, deze week zouden we toch vakantie houden!


Voor ons gevoel is het nog steeds lente. We zijn natuurlijk in mei langs de zuidkust gevaren en in juni ploegden we noordwaarts. Al sinds de Ierse zee zie ik overal de brem op het punt van bloeien staan. Hier nog steeds. Daarnaast is het ongelooflijk lang licht. En omdat het niet bovenmatig heet is, denken wij allebei nog steeds dat het lente is. Wat de zomer wel verraadt, zijn de zeekoeten die nu met z’n drieën rondzwemmen. De chicks worden opgeleid in het vissen.
Hopelijk voelen we nog de zomer aan de oostkust, als we de boeg weer zuidwaarts wenden.

The weather is really lousy today. The moment one thinks the sky could be clearing, it starts raining again. There is even some swell in the harbour (nothing major, though). Siets makes us comfort food by baking pancakes. 


Maandag 18 juli 2011
Vanmorgen ziet het er weer lekker uit. We moeten nog wat tijd rekken voor vertrek. We gaan namelijk naar een loch waar we met de eb naar toe moeten zeilen om er met de nieuwe vloed door de smalle ingang naar binnen te varen. Dus heel luxe na de koffie vertrekken we. De Sound of Mull is een fantastisch vaarwater. Breed genoeg voor wie moet kruisen en omringd door mooie bergruggen. Op de kentering lopen we Loch Aline binnen waar we tot onze verbazing een spiksplinternieuw pontoon zien liggen. Het blijkt gisteren in gebruik genomen te zijn en geeft toegang tot het dorp. Vol enthousiasme pakken we de fiets. Nu we zo makkelijk aan land kunnen willen we langs het loch naar een estate aan het einde fietsen. Volgens de kersverse havenmeester loopt de oude weg naar het dorp er mooi naar toe. Al na 100 meter trappen en glijden we moeizaam balancerend door de blubber richtend van de ene plek met grip onder de wielen naar de volgende. De weg is duidelijk niet meer in gebruik en veel te nat na afgelopen dagen. Zodra er een droger stukje is, keren we om richting het dorp. Gelukkig gered zonder in de modder te vallen. Daar fietsen we door de prizegiving van de lokale familie-triathlon (sorry!) en komen na een rondje dorp bij een hotel met uitzicht over de Sound of Mull en de ingang van het loch terecht. De stroom loopt inmiddels hard naar binnen, boten die nu aankomen met een lekker vaartje meesleurend. De gevangen makreel moet terug aan boord nog even wachten; er staat te veel wind om te bbq-en. Maar de broodjes hamburger smaken heerlijk.

The weather has improved enough to leave for Loch Aline today. Entering the loch, we notice that there is a new pontoon. It turns out it opened yesterday, and we are the nineth boat to arrive. The harbourmaster suggests we should take the old road to the nearby estate, but that turns out to be a mistake. The road is full of puddles. After 200 yards we turn round and barely escape with our feet dry. Neither will we go bbq as there is a wee bit too much wind. The hamburgers taste good all the same.

Dinsdag 19 juli 2011

Ons vertrek is als in een wolk. Niet roze of zo, maar zo een waar je heel nat van wordt, zonder dat je het regen of mist kunt noemen. Met stroom mee en wind in de rug is dat niet erg. Pak aan en rustig zeilen. Als we bij de afslag naar de Lynn of Morvern zijn, wordt het al wat lichter en slaan we af naar het NW. Daar is het bizar varen. We hebben wind variërend van 0 tot 7 Bft. Die valt dan ineens weg naar bladstil om binnen de minuut weer aan te trekken tot 6 Bft. En dat alles bij halve wind en vlak water. We lopen als de rook (op de momenten dat het waait dan): 6 kts over de grond en bijna 9 door het water. Dat is snel voor deze boot, zeker met alleen maar een klein puntje genua. Ondertussen wordt het weer mooier, het loch smaller en de bergen hoger. Genieten! Als we zover het loch in zijn, dat er helemaal geen wind over is, zwemmen 2 tuimelaars een mooi rondje om de boot. We zien ze bijna elke dag en steeds is het weer leuk om ze te zien. Eenmaal bij Ballachulish kunnen we het piepkleine baaitje met het pontoon niet zien. Gelukkig had ik hen vanmorgen gebeld om te vragen of ze plaats hadden en net nog even dat we eraan komen. De eigenaar komt ons met de snelle RIB tegemoet en vaart ons voor. We snakken naar een douche! Na een paar dagen met een washandje en koud water wassen kun je daar echt naar uitkijken. Hier hebben ze zelfs een zwembad en sauna waar we ons de hele avond in verkwikken en laven.

I guess today's weather is typically Scottish. It's neither rain nor fog, but we get wet just the same. Sailing into Loch Linnhe the wind increases to a force 7. We reduced sail in time, and with the genua fully reefed we still make 8 knots through the water (which is warp speed for Folie!). Luckily the water is very calm so Folie sails like a dream. Within minutes the wind drops to nil, to come back as a 6 Bft wind again. In the end it fades away and we motor into Loch Leven. Here they have a swimming pool and a sauna. What a nice surprise!

Woensdag 20 juli 2011
De ingewanden van de makreel hebben wel 30 krabben de lobsterpot ingelokt. Twee daarvan zijn van de eetbare soort, maar nog net 1-2 cm te klein. Ze gaan dus terug, maar het experiment met het trommeltje met aas is geslaagd. Dat lokt meer dieren, dan los aas. Als dat op is, komt er niets meer bij. Nu alleen nog een iets groter krabbetje and we’re in business.


Jan en Carin pikken ons op met de auto. We maken een rondje over de Road to the Isles naar Mallaig. Onderweg kijken we naar een monument over de Jacobieten en missen het Glenfinnan treinviaduct, dat bekend is van de Harry Potter films. En dat terwijl we eigenljik dat viaduct willen zien. Jammer hoor.

Bij Mallaig hebben we uitzicht op de eilanden Muck, Eigg en Rum en steken met de ferry over naar Skye. Onderweg gebruikt de RAF de ferry als virtueel target. Een Tornado duikt in een schijnaanval naar het veer en buldert over ons heen. In een steile klim draait de bommenwerper een ruime bocht en duikt weer in volle vaart op ons af . Jan en ik kijken gebiologeerd naar het spektakel en zien de lucht boven de vleugels even condenseren, voordat de kist optrekt en van ons wegvliegt. Ook in de UK moet defensie flink bezuinigen, maar hier werd toch een kleine airshow gegeven. Hurrah!

In Armadale of Skye weet Carin een leuk winkeltje en kom ik met een dik vest met bijpassende mofjes in de kleur “fruit salad” naar buiten. Terwijl Siets het vest koopt, zit ik met een cappuccino op een terrasje het betoverende uitzicht te bewonderen. Fabulastic! Via de mooie Glen Shiel komen we terug bij het Caledonisch Kanaal en na wat navragen weten we de Clachaig Inn in Glencoe te vinden. De dag is zoveel mooier geworden, dan we vanmorgen durfden hopen en die beëindigen we met diner in deze wandelomgeving. Carin en Jan, dank jullie wel dat jullie ons een dag rondgereden hebben; helemaal geslaagd en erg gezellig!


Vandaag kwam proviandering ter sprake. Daar heb ik al eerder vragen over gehad en inmiddels vat het idee post om er een aparte pagina in het blog aan te besteden. Ik stel me voor, dat er allemaal gerechten van houdbare producten op komen die je met 2 pitten, eventueel een (geïmproviseerde) oven en een bbq of Cobb kunt bereiden. Dus ook handig voor de kampeerders onder de lezers. De menulijst heb ik al, dat is per slot wat wij deze 4 maanden zo’n beetje eten.
Vorderingen worden vermeld in dit blog.



Huiskamervraag: Om in Loch Leven bij Ballachulish te komen, moeten we onder een brug door. Wat is de minimale hoogte (bij hoog water) onder deze brug?

Jan and Carin take us on a sightseeing tour to Skye with their car. We have a splendid day with stunning scenery and nice company. Jan and Carin, thanks so much for showing us this wonderful part of Scotland!

Nieuwsbrief 14 Kustzeilers aller landen, verenigt u!

Maandag 11 juli 2011

Een dag waarop we lekker brutselen (om met Merel te spreken). Beetje blog bijwerken, beetje in het zonnetje in de kuip lezen, beetje … … …oh kolere, het is al tien voor vijf, we moeten nog boodschappen doen, dus met het veer mee dat over tien minuten gaat, en we moeten ook nog de marina betalen, paniek, paniek, paniek! Het pontje halen we nog net, de boodschappen ook, en om half zeven vinden we nog een mannetje van de marina dat de eindrekening wil opmaken. Aan zijn gemompel en gemopper te horen is het niet zijn favoriete bezigheid en aan het eindbedrag is te merken dat hij er niet erg goed in is.

It's a fine day today. We're kind of busy doing nothing, soaking up the sun in the cockpit. In the end we have to hurry to get our groceries and pay the marina.

Dinsdag 12 juli 2011

Vandaag weer eens vroeg op om het tij mee te pakken. We hebben, afgaand op de weersvoorspelling, besloten het eiland Mull met de klok mee te ronden. Vandaag gaan we naar het zuidwestelijke deel van het eiland. Onze oorspronkelijke eindbestemming, Tinker’s Hole, wordt onze lunchstop.

Als we bij het waypoint aankomen om de laatste 500 meter af te leggen, twijfelen we. We kijken nl tegen een granieten muur aan. Coordinaten goed ingevoerd? Siets controleert snel haar werk, en daarna doe ik dat ook nog een keer. Ja, goed ingevoerd. Met de motor langzaam in vooruit kruipen we naar de kant toe, een paar rotsblokken net onder het wateroppervlak ontwijkend. Met nog zo’n honderd meter te gaan varen we de ingang open en glijden we een luwte tussen de rotsen binnen. Filmpje! Er ligt al een motorboot voor anker. Met een oog op de dieptemeter draaien we achter hem op en laten het anker vallen. Wooowww!!!! Wat een uitzicht!

Na de lunch verlaten we dit idyllische plekje en varen langs het eilandje Iona met zijn abdij naar onze eindbestemming, de baai bij het dorpje Bunessan. De moorings die er liggen zijn voor de vissers, dus gebruiken we hier ons eigen anker. Het is prachtig weer, dus hoog tijd voor de bbq. Ik probeer het diner aan te vullen met verse vis, maar vang alleen onze eigen ankerlijn! Ahum. We sluiten de avond af om half twaalf met een glaasje whisky in de kuip bij een prachtige zonsondergang.

We are early birds today 'cause we want to catch the tide for a clockwise circumnavigation of the isle of Mull. We have planned a lunchstop at Tinker's hole. Getting close we can't seem to find the entrance. A bit hesitant we go forward and are rewarded with a splendid bolt hole to eat our lunch sandwiches. Video!

After lunch we sail for Bunessan. We anchor off the pier and fire up the barbie. A spectacular sunset ends a perfect summer day.

Woensdag 13 juli 2011

Mijn nichtje Jasmijn is vandaag jarig. Met het ene miezerige streepje bereik op mijn telefoon dat ik heb, bel ik haar om haar te feliciteren. Daarna gaan we naar het eiland Coll, maar niet voordat we de fuik ophalen. Weer alleen maar te kleine krabben gevangen. Jammer hoor. Via het eiland Staffa zeilen en motoren we naar de belangrijkste plaatsje op het eiland, Arinagour. Als we naar de mooring varen, geeft de dieptemeter wat verontrustend lage waarden aan. Daarom peil ik met het handlood in de bijboot de bodem om Folie. Je wilt toch weten hoe diep het water is waarin je ligt. Da's belangrijk.

Na twintig minuten heb ik nog geen plek gevonden die dieper is dan vier meter. Vreemd, want Siets meet op Folie dat ze in zeven meter water ligt. Wat doe ik verkeerd? Dan gaat er een lichtje branden en pak het lood in mijn linkerhand, terwijl ik het touwtje in mijn andere hand houd en mijn armen spreid. Het eerste merkteken ligt in mijn handpalm, als teken dat er twee meter tussen de merktekens zit, en niet één meter. De drie meter diepte blijkt dus zes meter te zijn! Probleem opgelost.

Bij het invaren van de baai zien we een Nederlandse Halberg Rassy liggen. Het is de boot van Geert en Renee, die we al op de pier in Oban ontmoet hadden. Zij zijn nog geen tien minuten voor ons afgemeerd. Hartstikke leuk, want we wilden elkaar nog ergens treffen. Dat is bij deze gelukt. We spreken af bij hun aan boord te bbq’en (het is namelijk onschots zonnig en warm weer) en gaan eerst nog even snel boodschappen doen en de mooring betalen bij het enige hotel dat het eiland rijk is. We lopen nog even snel naar het kerkje dat op de baai uitkijkt. Mooi uitzicht hoor. Het is ons meest westelijke punt van onze rondreis: W006° 31,68'

Als we een uurtje later met het bijbootje terugvaren zien we dat er nog vijf boten bijgekomen zijn. En verdomd als het niet waar is, daar zit de boot van Jan en Carin ook bij! Er liggen nu drie Nederlandse boten in de baai, en ook nog allemaal Kustzeilers ook. Goede score! We praten er even bij onder het genot van een heerlijke Old Pulteney en gaan dan half teut naar Geert en Renee. Om half één zijn we uiteindelijk terug op onze eigen boot. Prima dag!

We sail for the isle of Coll today. Before we take off  we collect our lobster pot. As ever we catch crabs, but a wee bit too small to keep them for lunch. On arrival at Arinagour on Coll, we see our friends Geert and Renee. They arrived just ten minutes ahead of us. Before we meet up, we sound the bottom around Folie as we are not sure the water is deep enough. My measurements indicate that the water is way too shallow. Twenty minutes later  we notice the intervals between the leadline indicators are 2 meters apart instead of 1 meter. Argh... In the end a third Dutch yacht from our friends Jan and Carin anchors in the bay as well. Being all Kustzeilers sailing club members, it makes a fine gathering. Oh, Arinagour turns out to be the most western point during this circumnavigation.

Donderdag 14 juli
Gisteren kwamen we er gelukkig net op tijd achter dat we niet om zes uur ’s ochtends weg moesten ivm het tij, maar pas om twee uur ‘s middags. Dat scheelt nogal met uitslapen! Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit, want in de loop van de nacht komt er een vervelende golfslag opzetten die ons uit onze slaap houdt. Enigszins gaar ontbijten we en zien iedereen van Coll vertrekken. We ruimen de boot nog wat op voordat het tijd is om naar Tobermory te vertrekken.

Een half uur na vertrek ziet Siets ineens een grote zwarte vin door het water glijden. Deze legt geen boog af door het water, maar maakt meer een Jaws achtige beweging. Basking shark!!! Het beest kruist onze koers en gaat zo’n honderd meter voor onze boot langs. Gaaf. Veertig minuten later zien we nog zo’n reus, waarvan zowel rug- als staartvin goed te zien zijn. He he, hebben we die leviathans ook eens in het echt gezien.

Om vier uur ’s middags komen we in Tobermory aan. De ligplaatsen aan de pontons zijn al allemaal bezet. Maar een Noor wijst ons een plek waar we tussen twee jachten in nog wel kunnen liggen. Het doet een beetje denken aan Zweden, waar mensen hun boot ook met de neus ertussen dringen. Maar het werkt wel en de plek is net ruim genoeg. Dat Folie een smal ontwerp is, betaalt zich nu uit. Eenmaal aangekomen zien we diverse boten liggen die gisteren bij ons op Coll lagen. Daaronder ook de Helle 3 van Jan en Carin. In de MishDish pub praten we even bij. Hoogtepunt van de dag: sticky toffee pudding in het Waterfront restaurant!

Although Jan suggests we should visit the isles of Uist or Lewis, we stick to our plan to go to Tobermory. We have no charts for both islands, so it would be unwise to sail into unchartered waters (unchartered to us at least). Anyway, Tobermory has some fine whiskies, so not all is lost! Waking up, we see all yachts leaving. We are supposed to wait for a fair tide until 12.. Twenty minutes after leaving, Siets notices a black fin going through the water, Jaws style. Basking Shark! Before the hour is over, we spot a second one. We finally can tick that box on our checklist.

Arriving at Tobermory, all pontoons are occupied. In true Baltic fashion, we squeeze our boat between two yachts. Folie is narrow beamed, which is a plus in these circumstances. It is a tight fit, but a fit nonetheless. We notice Helle 3 is also on the pontoon. We catch up with Carin, Margriet, Jan and Siert. At the Waterfront restaurant, Siets' sticky toffee pudding is the highlight of the day.

Nieuwsbrief 13 Schotse sferen

Zaterdag 9 juli 2011

We vertrekken al vroeg richting Oban. De tocht leidt vandaag door de Sound of Luing, een redelijk brede doorgang tussen Luing en Scarba door. We hebben de stroom goed mee en snellen door het “kokende” water. Ik zit er niet helemaal ontspannen bij. We kijken in de Grey Dogs, ook wel de Little Corryvreckan genoemd. Deze kolk laat zijn tanden al zien. De boot wordt zo af en toe even meegenomen door een werveling en rechts van ons ligt een ondiepe rots onder water. Mentaal voel ik de klap die ik in de Oostzee maakte nog en dat maakt me niet geruster. Gelukkig gaat alles volgens plan, alleen valt de wind weg. Een zeehond zwemt vrolijk voor ons langs door alle kolken heen. Hem maakt het niks uit.

Vervolgens kijken we op de “brug over the Atlantic”. Dat klinkt indrukwekkend; in werkelijkheid is het een kleine stenen brug die het eiland Seil met het vaste land verbindt. Toch leuk om te zien.

Het uitzicht verandert steeds en tenslotte kijken we op Oban.

Daar hebben we net een mooring opgepikt en dan zie ik ineens de boeg van de Helle 3 met Carin en Jan naar ons toe varen. Tijdens de weercursus afgelopen winter hadden we bedacht, dat we elkaar wel tegen zouden willen komen in Schotland. Dat gebeurt nu wel op een heel bizarre manier. Als je dit van te voren zo zou bedenken, zou het nooit lukken! Zij varen net uit richting Tobermory. We besluiten elkaar over een week te spreken en dan zien we wel hoe het allemaal uitkomt. Hopelijk lukt het nog om elkaar te treffen.


Na de lunch gaan we met het pontje naar Oban en zien Geert en Renée van de Cavalier op de pier. Ze hebben net een bruiloft, een nacht zonder slaap en een reis vanuit Nederland achter de rug en zijn helemaal grauw en verdwaasd van het slaaptekort. Met hen lukt het ook niet om bij te praten. Weer zo’n bizarre ontmoeting.


Wij verkennen Oban en hebben ons goed voorbereid om de basisboodschappen aan te vullen. We komen thuis met schoenen, een kookboek, wijn; ja echt de basics! Oh ja, ook nog pindakaas gekocht. Met alle volle tassen eten we oesters op de kade. Zoals je in Amsterdam na een dagje shoppen een patatje zou halen bij Febo, zo kun je hier op de kade oesters krijgen bij een winkeltje met picknicktafels. Hmmm, vervelend hoor... not! De oesters zijn een hemels voorgerecht voor onze bbq aan boord en die sluiten we dan weer af met koffie bij de grilltent in de haven. Lynn en Ralph liggen hier ook en komen nog even langs met de bijboot. Morgen zwaaien we hen allemaal uit, want dan start de Classic Malt Cruise waar zij de komende 2 weken aan deelnemen. Jammer, want het is best gezellig met al die bekende gezichten.

I am a wee nervous about the eddies and swirls in the sounds around Luing, but apart from some sudden and unvoluntary course changes there is nothing to it. Like Bart said to Paul Hardaker: all these headlands and races are highly overrated... at 3 Bft or less!
In Oban we see Carin and Jan passing by the very moment we pick up a mooring. They are leaving for Tobermory with friends and we hope to meet them later this week.
Other "Kustzeilers" (friends of the Dutch Offshore Sailing Club) Renee and Geert arriving from Holland we meet on the Oban North Pier. They have just returned from their youngest son's wedding and look a bit exhausted. Again not a good moment to catch up. What weird encounters. CalMac Pier is the perfect place to eat oysters. Only 75p each and good! When we enjoy a bbq on our mooring Lynn & Ralph come by to bring their boat card. All Malt cruisers are gathered in style by a bagpiper. Tomorrow we wave all our (new) friends goodbye for they all take part in this cruise.

Zondag 10 juli 2011

Geert en Renée leggen hun boot nog even langszij voor koffie voordat ze in de parade varen. Wie weet ontmoeten we elkaar komende week nog ergens. Zij hebben wat vrij te besteden dagen in het Cruise-programma. Voor ons wacht er vandaag weer een distillery. Vandaag in Oban, een van het Diageo-imperium. Keurige rondleiding, maar Lochranza vonden we toch als whiskyhuis completer. Daar doen ze alles zelf op het bottelen na. In Oban wordt niet gemout, geëest en gemalen, niet gerijpt, niet de rijping gevolgd en niet gebotteld. Dat bottelen, dat snap ik wel. Daar heb je anders een enorme ruimte voor nodig die bijna het hele jaar niet gebruikt wordt. Maar hier is wel erg veel uitbesteed. Er wordt gedweept met rook, sinaasappel, zilt en honing-smaken. Daarvan ontstaat dus alleen de sinaasappelsmaak in Oban. De rook komt al bij het eesten, de honing bij het rijpen op vat en van de zilte smaak weten ze het eigenlijk niet. Enfin, het eindresultaat is zeker niet verkeerd en ze weten de overige producten uit de groep goed te presenteren, dus we klimmen met een flinke tas vol terug aan boord. En voor wie meedingt in de huiskamervragen: De hoofdprijs is ook aangeschaft.


Aan boord eten we blauw gebakken regenboogforel en frambozen met vanille-citroencreme toe. Daarna moeten we haasten om het pontje naar Oban te halen. We gaan vanavond naar een Ceilidh (kailie) house. We zijn ontzettend toe aan koffie. Ja, Bart ook. Je gelooft het niet, maar hij heeft een paar weken voor vertrek zijn eerste kop koffie gedronken en is in de afgelopen 10 weken een ware koffiejunk en koffiesnob geworden. Híj is degene die sommige bakken tot slootwater veroordeelt en híj is degene die nu half over tafel ligt omdat hij aan een bakkie toe is. Enfin, in het Ceilidh house schenken ze geen koffie, dus we gaan eerst ergens een take away koffie halen. We weten nog niet precies wat Ceilidh inhoudt, maar dat wordt al snel duidelijk. Er is een pianist/bagpiper, gitarist, fiddler, zangeres en Highland danseres. Allemaal jong, enthousiast en goed. Samen maken ze Schotse muziek en zingen voornamelijk in het Gaelic. Dat kan wat mij betreft net zo goed Hebreeuws zijn, al is het prettig weer eens een taal met een harde g te horen. Bart vindt doedelzakspelen een combinatie van fluit spelen en een luchtbed opblazen. We komen al snel in de sfeer, al zie ik het dansen niet zo zitten. Meezingen doe ik liever en dat hoort hier gelukkig ook bij. Helemaal leuk, zo’n Ceilidh club!

De huiskamervraag van deze keer is dan ook:
Maak zoveel mogelijk correct Nederlandse woorden met de letters van "Ceilidh house".

Eigennamen en afkortingen mogen niet. Vervoegingen wel. Per 10 goede woorden is een punt te verdienen! Dus ook als je een periode gemist hebt, is dit de kans om alsnog in te haken in de strijd om de hoofdprijs!

Geert and Renee join us for morning coffee before they set sail in the parade to Tobermory. We visit Oban distillery and are surprised how little of the process is taking place in Oban. Nontheless a good opportunity to stock up our whisky cupboard. This evening we enjoy a Ceilidh. I don't like to take part in the crowd dancing, but really love to sing along!

Nieuwsbrief 12 Taking it easy

Zondag 3 juli 2011

Hopelijk heeft de Wibra bij onze thuiskomst nog leesbrillen, want vandaag is er weer eentje bij de lunet doorgebroken. Niet de hoogste kwaliteit, maar wat kun je verwachten voor nog geen Euro per stuk. Gelukkig heb ik diverse leesbrillen meegenomen; er is er nog eentje over. Daar moet ik nu wel zuinig op zijn.

Tot 14.00 uur loopt de stroom naar het noorden, dus tegen twaalven gooien we los. Heerlijk weer met ruime wind en al vissend glijden we naar Otter Spit, ondertussen genietend van de crab sandwiches van die arme krab van gisteren. Otter Spit is een zandtong die Loch Fyne tot over meer dan de helft afsluit. Toch apart. Dit is het langste loch van Schotland (niet te verwarren met Loch Long) en het is eigenlijk overal een meter of honderd diep. Dan heb je daar ineens zo’n zandbank die tot ruim over de helft van het loch uitsteekt en droogvalt bij laag water. Daarachter ligt het restaurant The Oystercatcher met een aantal moorings voor de deur. We pikken er een op onder zeil. Haha, altijd leuk als het terras vol zit en dat het dan goed gaat!

Bart stelt zich voor dat de Alpen er ook zo uit zullen zien als de polen zijn afgesmolten. Worden die hoge berghutten ineens een stuk bereikbaarder! Het doet me bij Otter Spit een beetje aan een kruising tussen de Veluwe en het Turf Hotel (river Exe) denken. En dat op de grens tussen low- en highlands. We lopen wat langs de oever en over het spit, dat inmiddels helemaal droog ligt en drinken wat in de tuin van The Oystercatcher die goed uitzicht over het loch biedt.
Vanavond eten we de mosselen met spinazie. De mosselen die de schoonmaak/keuring niet doorstaan hebben, zetten we uit in de kreeftenfuik.


When we find a super ASDA / Morrisson /etc I need to look for new reading glasses. The cheep ones I took from Holland are all but one broken. I need to be careful with the last! Today we glide to Otter Spit, enjoying the poor crab we cooked yesterday and we manage to pick up a mooring under sail. Always nice with an audience. Bart imagines the Alpes will look like this after de poles have melted. Makes it much easier to reach the alpine cabins! We take a stroll along the spit and enjoy a drink and view in front of the Oystercatcher. Broken mussels go in the lobsterpot as bait.


Maandag 4 juli 2011
Helaas, we liggen dan voor de Oystercatcher, maar we vangen niks. De fuik is leeg en de mosselen zitten er nog in. Wij waren gisterenavond nog bang, dat de zeehond die erbij in de buurt zat, ze op zou eten. Na een douche in de kuip, slippen we de mooring ook weer onder zeil. Een kleine stukje varen brengt ons bij de ingang van het Crinan Canal. Dit kanaal doorsnijdt Kintyre en voert via 15 sluizen van Loch Gilp naar Loch Crinan. Het begin van het kanaal lijkt net op de ringvaart tussen Aalsmeer en Schiphol; veel begroeiing aan beide zijden en eigenlijk dus niets te zien. Als we Cairnbaarn bereiken, wordt het opener en zien we de lieflijke landschappen, waar de British Waterways mee adverteren. Schattig! Het weer is heerlijk en we dineren buiten aan een picknicktafel in een parkachtige omgeving. We hebben 6 sluizen gehad.

Too bad, in front of the Oystercatcher we didn’t catch anything. We were afraid a seal would snatch the mussels, but apparently mussels make no good bait. After a solar shower in the cockpit we slip our mooring again under sail and head for the Crinan Canal. The first part is fully enclosed by trees and bushes, so there is nothing to see. I’m glad it’s opener later and when we reach Cairnbaarn we see the lovely pictures the British Waterways use for their brochures. After 6 lockes we have an open air dinner.

Dinsdag 5 juli 2011

Vanmorgen stroomt het van de regen. Gerjan zei al eens tegen me, dat het meestal reuze meevalt en dat het vaak bij een buitje blijft. Die ervaring hebben wij ook. Helaas duurt het buitje vandaag onafgebroken tot 17.00 uur. Het zeikt werkelijk van de regen. Omdat we toch wel een klein stukje verder willen, starten we rond 11.30 uur met onze eerste sluis van vandaag. Het moeilijkste aan de sluizengang is niet zo zeer de bediening van de sluizen. Dat is zwaar en tijdrovend, maar het is goed en eigenlijk ook leuk om te doen. Het lastige is alleen, dat je bij het invaren niets ziet om aan vast te maken. Er zijn bolders bovenop de sluis, maar die liggen al snel een paar meter boven je. En er is hier nog niemand op het idee gekomen om een vertikale lijn oid te spannen. Een van de bemanningsleden moet dus op de wal klimmen (of over de oever meelopen) voor de eerste landvast. In de 19de eeuw met allerlei bakszeuntjes aan boord was dat natuurlijk geen probleem; in de 21ste eeuw met z’n tweeën is het best wel lastig. En met de wind op de kont is dat in deze kleine sluisjes geen sinecure. Eén keer ligt de achterlijn niet goed vast en komen we schuin in de sluis te liggen. Verder doen we het erg goed samen. We zijn blij, dat we de locks voor onszelf hebben. Het is wat harder werken, maar je hoeft tenminste niet op een andere boot en eventuele verrassende acties van anderen te letten. We snappen alleen wel waarom er geadviseerd wordt om met minimaal 3 bemanningsleden te zijn. Je hebt met zijn tweeën eigenlijk steeds een handje tekort. Enfin, we leggen de afstand van Cairnbaarn naar Dunardry en 1,2 NM in 5 uur af. Pffff! De wee dram whisky na afloop is welverdiend!

The morning rain goes on till 17.00 hrs. We find to operate the locks doublehanded really is shorthanded. A vertical rope or gliding pole would solve all difficulties. Mayby we can invite British Waterways to visit some locks in Holland. In the pooring rain we operate 7 locks and 1,2 NM in 5 hours. Mmm not our best average speed! The wee dram of whisky at the end of the day is well earned.

Woensdag 6 juli 2011
Ook deze morgen stroomt het van de regen maar rond de lunch klaart het op, als een Nederlandse boot naast ons vast maakt. Gisteren zagen we een boot uit IJmuiden en dit is pas de 2e Nederlander sinds we IJmuiden verlieten. We varen richting het laatste deel van het kanaal en leggen vast op een verlaten deel met uitzicht over de monding van de River Add. De Amerikanen van de Petillant, Lynn en Ralph, komen even langs. Ze zijn op weg naar Oban om deel te nemen aan de Classic Malt Cruise. Het dorpje Crinan blijkt net om de hoek van het kanaal op kruipafstand te liggen. Wij vinden er een opvouwbare lobsterpot bij de lokale chandler. Meer dan een hotel, een werf en een theehuis met eigen gebakken cakes (mmm) is er niet. En dat hoeft ook niet. Het is hier schattig!


We enjoy the leasurely pace in the canal. At Crinan we find a foldable lobsterpot! Crinan is no more than a hotel, boat yard and a teahouse with good cakes. And that’s enough. It’s adorable here.

Donderdag 7 juli 2011
Vandaag verlaten we het Crinan Canal en zeilen naar Craobh (spreek uit kroevv) Haven. We zijn net voor laag water en een uurtje voor de kentering weer op zee. Voor de golf van Corryvreckan, tussen Jura en Scarba, zitten we in een eddy die zelfs rond de kentering nog 4 knopen tegenstroom geeft. Aangezien we dat ook varen, liggen we stil voor de ingang van de beruchte golf. Niet dat daar nu iets van te zien is; Corryvreckan ziet er poeslief uit. Het is ongelooflijk hoeveel wervelingen je in het water ziet. De boot lijkt soms ineens te stoppen, alsof je in ondiep water vastloopt. Daarna voelt het alsof ze loskomt en langzaam weer gang maakt. Alleen is het hier tachtig meter diep... En nu is het bladstil weer en rond slack water. Met stroom tegen een behoorlijke wind hoef ik hier niet te zijn! De stroom draait hier ook bliksemsnel om. Als ik naar beneden ga om het logboek bij te werken, zie ik op de gps repeater in de kuip dat we 3 knopen varen. Een minuut later kijk ik op de gps bij de kaartentafel om de snelheid in het logboek te schrijven, en gaan we al 6.1 knopen, zonder dat Siets ook maar de koers of het toerental van de motor aangepast heeft. Waanzinnig!
Als we uit de eddy zijn, hebben we ineens de stroom flink mee en spoelen we in no time naar Craobh Haven. Deze haven bestaat uit 3 omringende eilandjes die met muren met elkaar verbonden zijn tot een ruime havenkom. Waar je ook kijkt, overal heb je andere doorkijkjes tussen de eilanden door op de bergen en andere eilanden. Het lukt ons niet om het met de camera vast te leggen. Goed kijken en vooral genieten dus!

We leave the canal one hour before LW and head for Craobh Haven. Because we want to have a look into the Gulf of Corryvreckan, we don’t go through Dorus Mor. Locking was quick, so we are a bit early and still have the last of the ebb against us. Even at the end of the tide we still have 4 kts stream against us. We have only 2 Bft at slack water, but you wouldn’t believe the eddies and twirls we see in the water and feel in the rudder. I don’t want to be here with the tide against any force of wind! Corryvreckan doesn’t live up to it’s expectation today. It looks meek as a little lamb. The tide turns quick from 4 kts against to 4 kts with us. We are in Craobh in a jiffy. The surroundings are marvellous. We have difficulty to catch it on camera. So just watch and enjoy!


Vrijdag 8 juli 2011

Ja, het huishouden gaat ook door aan boord. We houden wasdag in Craobh. Het dorp is de Schotse versie van Port Zelande en bestaat uit één straat met twee rijtjes met elk zo'n 15 huizen. You go there once, you'll be there twice. De enige winkel is vorig jaar gesloten, er is alleen nog een theehuis, een hotel met bar en een brievenbus. Beetje trieste bedoening wel.


Laundry day! Craobh is quickly explored; one street with row housing on both sides. Why in rows where there is so much space? The Village Stores is closed since last year. Only the teahouse, hotel and postbox survived.


Uitslag van de huiskamervraag periode juni
Periodekampioen van juni is geworden:


Rogier


Rogier, van harte gefeliciteerd. Laat even weten naar welk postadres we je prachtige en welverdiende badge mogen zenden.


Uitslag:
1   Rogier
2   Paul & Liesel
3   Sascha & Erik
4   Joost
5   Moon
    GeertJan en Joke
7   Lies
8   Pa en Ma
    Willem Broe
    Michiel B
11 Gerjan
12 Marcus

De juiste antwoorden waren:
1 Iedereen die een kleurplaat inleverde kreeg een punt. De mooiste kreeg 5 punten, nr 2 kreeg er 4 en nr 3 kreeg 3 punten.
2 Siets’ haarkleur is goudblond.
3 Per getijde stroomt 350 miljard liter water door Routen Wheel.
4 De vader van James Doohan, ook wel bekend als Scotti uit StarTrek, had een drogisterij in Bangor.
5 Dufferin Avenue komt voor in de verhalenbundel The Veteran van Frederick Forsyth.
6 De rode squirls in Glenarm zijn door de grijze squirls besmet met pokken.
7 Sterkste man Geoff Capes
8 De inwoners van Arran werden tijdens de Clearances verbannen naar Canada.

Allemaal weer bedankt voor jullie enthousiaste deelname. En kop op, er zijn in augustus gewoon weer nieuwe prijzen te winnen.

Nieuwe huiskamervragen (NB dit zijn al vraag 2 en 3 voor juli! De eerste was al eerder gesteld):
Zijn er meer of minder dan 250 Schotse eilanden?
NB rotsen zonder naam of rotsen die bij hoogwater onder lopen tellen niet als eiland!


Zijn er meer, minder of precies 100 legale Schotse whiskystokerijen?
(Onze bron gaat over het jaar 2007)

Denk ook aan je voorspelling van ons totaal af te leggen aantal zeemijlen!