Nieuwsbrief 2 Yarmouth naar Weymouth

Maandag 9 mei 2011

Up up and away! De wind is nog uit het zuiden, dus snel door naar Weymouth. We voelen allebei wat spanning want we gaan voor het eerst door het Needles Channel. Dit is de westuitgang van de Solent en berucht om zijn brekende zeeen. In de haven waait het met stoten 5 Bft (voor de puristen: ik weet dat je het niet zo hoort te zeggen, maar is wel duidelijk). Terwijl zelfs bij dit rustige weer de golven aan stuurboord al behoorlijk breken, zeilen we hoog aan de wind door het kanaal. Voor de zekerheid houden we de motor bij.

Hierna kunnen we wat afvallen en met een knik in de schoot naar Anvil Point varen. De wind is hier wel erg rustig dus we schudden alle riffen uit de zeilen. Nu we uit de engte van het Engelse Kanaal komen, loopt Folie rustig de langzame deining op en af. Ik had gedacht dat we steeds ruimer zouden kunnen gaan zeilen, maar de wind lijkt wel met ons mee te draaien. Niet erg, want zo maak je met je eigen snelheid een Bft extra en loopt de boot lekkerder.

Bij Anvil Point zien we de golven stuklopen op de rotsen. Zelfs vanaf 2 mijl afstand is het opspattende schuim goed te zien. Een klein zeilbootje zit er vlakbij en besluit toch maar overstag te gaan en vrij te zeilen. Wij varen rustig door naar het volgende waypoint, St Alban's Head. Vanaf dit punt moeten we even opletten, omdat hier een gunnery range gebruikt wordt. Maar we vertrouwen erop dat ook in het Engelse leger operatie Stofwolk volgens plan wordt uitgevoerd. En ja hoor: stipt om vijf uur zijn de schietoefeningen afgelopen en kunnen we direct door naar Weymouth.

Vlak voor Weymouth doeken we de zeilen op en belanden pardoes in een zeilwedstrijd. Met een snelle zigzagmanoeuvre varen we het veld vrij en lopen de haven aan. Daar blijkt Weymouth een geweldig leuk stadje te zijn! Hier gaan we een paar dagen blijven.

Dinsdag 10 mei 2011
Lyme Regis hoor ik al een paar jaar regelmatig door de Engelse kustwacht genoemd worden. Zeg dat eens hardop: Lyme Regis. Lyme Regis. Lyme Regis. Een vaag beeld komt in me op; een reclame van de jaren 70 met een man in smoking, met een glas goedkope Schotse whisky in zijn hand, glimlachend naar een aantrekkelijke dame aan de bar. Of was het toch de hartsvriendin van Oprah Winfrey, die ze elke uitzending wel ergens noemde?

Nou, geen van beide beelden blijkt correct. Het is een klein badplaatsje aan de Engelse zuidkust, en wij zijn er met de bus naar onderweg. Bovenin de bus hebben we goed zicht op het schitterende landschap van Dorset. We mopperen wat omdat de bus 20 minuten te laat begint, maar het 90 minuten durende ritje naar Lyme Regis vergoedt dat meer dan genoeg. Lyme Regis is een snoepje van een badplaats, en we wandelen er drie uur rond totdat de bus weer teruggaat.

Terug bij de boot raken we aan de praat met een Engels stel dat onze boot staat te bekijken. Het blijken twee lokale zeilers, die ons nog wat tips geven over het passeren van de Portland Bill. Ook horen we dat de locals het niet over Lyme Regis hebben, maar dat anders noemen.

En zo komen we bij de volgende huiskamervraag:
De vorige huiskamervraag was een inkoppertje, want de antwoorden komen heel snel en zijn meestal nog goed ook. Daarom een vraag met wat meer coleur locale: hoe noemen de locals Lyme Regis? Je zegt dus niet: "ik ben naar Lyme Regis geweest", maar je zegt: "ik ben naar ... geweest".
En voor een extra punt: waarom noemen de locals Lyme Regis zoals ze het noemen?

Veel succes!

De tussenstand willen we jullie niet onthouden: